Όπως αναφέρθηκε σε προηγούμενο άρθρο ο αυτοτραυματισμός είναι μία συμπεριφορά που εμφανίζεται στους εφήβους και χρήζει προσοχής. Είναι σημαντικό οι γονείς να έχουν ανοιχτές τις κεραίες τους και να παρατηρούν συμπεριφορές και σημάδια που μπορεί ο έφηβος να εμφανίσει ανά διαστήματα.
Μεταβολές στη διάθεση, στην συναισθηματική κατάσταση του παιδιού (αντιδράσεις θυμού, οργή, θλίψης, καταθλιπτικά συμπτώματα, αίσθημα «κενού», χαμηλή αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση, αλλαγές στο καθημερινό πρόγραμμα και στη ρουτίνα (συνήθειες ύπνου, διατροφής, σχολικές επιδόσεις), απομόνωση και απόσυρση, τραυματισμοί στο σώμα όπως κοψίματα, γρατζουνιές, καψίματα χωρίς να δίνεται κάποιος λόγος, αβεβαιότητα για την ταυτότητά τους, σωματικές ενοχλήσεις (πονοκεφάλοι, πόνοι στο στομάχι), αλλαγές στις κοινωνικές αλληλεπιδράσεις, υιοθέτηση ριψοκίνδυνων συμπεριφορών (χρήση ουσιών, αλκοόλ, αχαλίνωτες σεξουαλικές σχέσεις, κλοπές), απώλεια ενδιαφέροντος και μη ευχαρίστηση για δραστηριότητες που παλαιότερα αγαπούσαν είναι μερικές ενδείξεις που πρέπει να προσέξουν οι γονείς.
Είναι σημαντικό να ληφθεί σοβαρά ο αυτοτραυματισμός του παιδιού και να μην μειωθεί η σοβαρότητά του. Η πρόσβαση σε αντικείμενα που μπορεί να αυτοτραυματιστεί ο έφηβος πρέπει να είναι περιορισμένη. Ρωτήστε τον έφηβο πως αισθάνεται, με σεβασμό και χωρίς να κριθεί η πράξη του. Κάντε μια προσπάθεια να κατανοήσετε και αναγνωρίσετε τη συναισθηματική φόρτιση που βιώνει, επικεντρωθείτε στη συναισθηματική του κατάσταση και όχι τόσο στην πράξη του αυτοτραυματισμού. Χρειάζεται υποστήριξη και να «ακουστούν» οι ανάγκες του εφήβου, άρα τονίστε του ότι υπάρχει διαθέσιμο πρόσωπο οποιαδήποτε στιγμή νιώθει την ανάγκη ότι θέλει να μιλήσει σε κάποιον. Είναι πολύ χρήσιμο να τηρηθεί μια ρουτίνα και να μην υπάρχουν δραματικές αλλαγές στην καθημερινότητα, να υπάρχουν όρια εκεί που πρέπει. Τέλος, μπορείτε να ενθαρρύνετε τον έφηβο να επισκεφτεί ειδικό ψυχικής βοήθειας για εξειδικευμένη στήριξη.
Ένας αυτοτραυματισμός μπορεί να μην αποτελεί απόπειρα αυτοκτονίας, ωστόσο δεν γνωρίζουμε ποτέ πως θα εξελιχθεί. Μην υποβαθμίζεις την σημασία του αυτοτραυματισμού του παιδιού και μην το παραβλέπεις. Αν νιώθεις ότι δεν μπορείς να το διαχειριστείς ζήτησε τη βοήθεια κάποιου ειδικού ψυχικής υγείας.